نوشته هایی برای خودم !

خیلی وقته که اینجا چیزی ننوشتم. قشنگ خیلی وقته. یه سال شاید. شایدم بیشتر. نمیدونم. یک هفته مامان اینا رفتن گرجستان. از پنجشنبه هفته‌ی پیش، تا جمعه‌ی این هفته. منم خب برای بیشتر لذت بردن از زندگی، به ترنم گفتم بیاد. این چند روز رو همش با هم بودیم، با هم خوابیدیم، غذا خوردیم، بیرون رفتیم، سینما رفتیم، تو خونه فیلم دیدیم، فردا صبح میخواست بره شمال،‌ ساعت هفت و نیم. امشب هم من برای اولین بار در عمرم تصمیم گرفتم که یه دورهمی بگیرم، به چند نفر از دوستای صمیمیم هم بگم که بیان و با هم خوش بگذرونیم. که همینطور هم شد. به پارسا،‌ غزل، مهسا، حبیب، مانی، علیرضا، امیرحسین و محیا گفته بودم که بیان. همه‌شون هم اومدن. اینجور هم که به‌نظر رسید به همه‌شون هم خیلی خوش گذشت.

خب. امروز با شمیم و علیرضا رفتیم كوه. ممكنه كه بگین كه كدوم كوه. منم بگم همون كوهی كه آهو خال داره آی بله. ولی جدا از شوخی رفتیم ایستگاه ١ توچال. چقدرم كه هوا خوب بود. چقدم جای فاطمه خالی بود. ساعت یه رب به ٥ از خونه زدم بیرون و با شمیم و علیرضا رفتیم سمت بامِ ولنجك. خیابون ولیعصر رو به این خالی ای من تو كل مدت زمان زندگیم ندیده بودم. خالی خالی بود. فقط ما تو خیابون بودیم. رفتیم تا رسیدیم به بام. اونجا پارك كردیم و شروع كردیم پیاده بالا رفتن. هوا سرد بود و صدای پارس سگا مدام شنیده می شد. تقریبا كسی جز ما هم نمی دیدیم. یعنی هر نیم ساعت یه بار اینا یكی دو نفر می دیدیم. ولی خب، واقن كدوم دیوونه ای صبح روزِ عیدی كه هر چهار سال یه بار تكرار میشه پا میشه میره كوه؟ خلاصه كه رفتیم بالا و سر راهمون كلی سگ و گربه دیدیم و چرت و پرت و حرف جدی گفتیم و شنیدیم. نزدیكای ساعت ٦ كه شد بارون گرفت. هی هم شدید تر می شد هرچی می رفتیم بالاتر. خیس شده بودیم. نزدیكای ایستگاه اول بودیم كه از جلوی ایستگاهِ پاك یه آقایی هم همراهمون شد و باهامون اومد. علیرضا آهنگای مرتبط با بارون میذاشت و با هم گوش می دادیم و لذت می بردیم. اول ببار ای بارون شجریان رو گذاشت، بعدش ای باران علیرضا قربانی، بعدش هم ابر می باردِ همایون رو گذاشت. همینطوری كم كم میرفتیم برا خودمون. شمیم یه وقتایی شروع می كرد عقب عقب راه رفتن. بعد كه ازش پرسیدیم میگفت برای استراحت كردنِ پا خوبه. امتحان كردیم، راست می گفت. فقط یه آینه بغل لازم داشتیم كه پشتمون رو ببینیم تو اون حالت. رفتیم و رسیدیم به ایستگاه اول. هوا روشن تر شده بود. رفتیم زیر تنها آلاچیقی كه بود نشستیم و منظره رو نگاه كردیم. واقن حس عجیبی بود. یه حس نابیه، نمیشه توصیفش كرد. صدای برخورد بارون با سقف آلاچیق و یه منظره مه گرفته از شهر و درختایی كه نوك شاخه هاشون قطره ها در آستانه جدا شدن بودن، تازه بگذریم از صدای سگ هایی كه بهمون یادآوری می كردن تنها نیستیم. واسه خودمون آهنگ گوش می دادیم از اسپاتیفای، جاالب بود كه اینترنت آنتن میداد اونجا. تا این كه آقاهه ای كه باهامون تا اون بالا اومده بود یهو سكوتش رو شكست و گفتش كه میخواد برامون صحبت كنه! برای من عجیب بود بی تعارف. خب اولین باری بود كه یه نفر ٦.٥ صبحِ روز آخرِ یه سالِ كبیسه همچین درخواستی ازم می كرد. خندیدیم و گفتیم بفرمایید.یه چیزایی گفت در مورد این كه شناخت خود آدم خیلی مهمه و مهم نیست كه از همه بهتر باشین بلكه كافیه كه بهترینِ خودتون باشین و از این حرفا. تهشم گفت قدرِ خودتونُ بدونین كه این ساعت از خونه زدین بیرون و اینجایین. البته بعدش همه با هم خندیدیم. آخه كدوم دیوونه ای. ؟ :))برای صبونه قرار شده بود كه من تخم مرغ بیارم و علیرضا ماهیتابه بیاره، بقیه چیزای ضروری رو هم شمیم آورده بود. تا ٦.٥ اینا صبر كرده بودیم و بارون شدتش بیشتر شده بود و تبدیل شده بود به مخلوطی از بارون و برف! تصمیم گرفتیم همونجا صبونه رو بخوریم. ولی باد واقن كار رو برای تهیه صبونه سخت كرده بود. یعنی شعله هی نوسان داشت به خاطر بادی كه میومد! خلاصه به هر بدبختی ای كه شد، درست كردیم، البته بیشتر زحمتش رو شمیم كشید! جاتون خالی چقدر چسبید. من لباس گرم هم نبرده بودم و داشتم از سرما یخ می زدم. هر لقمه داغی كه میومد واقن نعمتی بود سری اول ٤ تا تخم مرغ نیمرو كردیم، سری بعد ٢ تای باقی مونده رو با گوجه ها املت كردیم خوردیم. بعد از تخم مرغا شمیم یه كم نون هم سرخ كرد كه مزه جالبی داشت. یعنی خب داغ بود و تو كوه، هر چی اگه داغ باشه خوشمزس. ولی انصافا طعم خوبی هم داشت. صبونه رو كه خوردیم با وعده های " یه پیچه دیگه، یه پیچه دیگه" شمیم رفتیم یكم بالاتر تا یه منظره فوق العاده از شهر رو داشته باشیم. و چقدر كه خوب بود. نشستیم و حرف زدیم و عكس گرفتیم و سیب خوردیم. علیرضا این شهر سهراب رو خوند كه :مادرم صبحی می گفت: موسم دلگیری است! من به او گفتم: زندگانی سیبی است، گاز باید زد با پوست!تقریبا یه ساعتی بالا بودیم و برگشتیم پایین. بارون همچنان قوی می بارید و ماها مثه موش آبكشیده شده بودیم. تصمیم گرفتیم كه شكلات داغ ( خود كافه هه نوشته بود شكلاتِ گرم) بخوریم و یكم استراحت كنیم. تو كافه كه بودیم داشتم فكر می كردم كه یادم نمیاد حوالی سال تحویل ٩٤ به ٩٥ داشتم چیكار می كردم. آدم فراموشكاری شدم دیگه! واسه همین تصمیم گرفتم كه مالِ امسال رو بنویسم كه ثبت شه. تا ٢ ساعت مونده به سال تحویل بیرون بودم و به شدت از این تجربه لذت بردم. مثه دوغ، تمام اتفاقای ٩٥ رو شست و برد پایین. دوست دارم بازم برم. با فاطمه ولی. بعدشم كه رسیدم خونه، خبر خاصی نبود. مامانم كه شاكی بود از صبح كه چرا اصن رفته بودم كوه. سر سال تحویل هم داستان داشتیم واقن، بگذریییم : دیعید شما مبارك باشه !

یکی از مشکلاتی که بنده همیشه با قهوه داشتم و خواهم داشت - آنلس در یک بازه ای از زندگیم به طرز عجیبی مصرف قهوم رو افزایش بدم - این که هیچ وقت اون موقعی که میخوام تاثیر خودش رو نمیذاره. امروز رو برای مثال اگه بخوام بگم. من طرفای ساعت هفت قهوه خوردم که یکم بهتر شم و بتونم به کارام برسم. بعد نتیجه این شد که ساعت هشت دیگه داشتم میمردم. بعد برای ادامه دادن حیات در این دنیا رفتم حموم و یک دوش گرفتم که باعث شد حالم بهتر شه. بعد اومدم به کارام برسم و همینطور شب گذشت تا این که نیمه شب شد. از نیمه شب کم کم احساس کردم که قهوه خان دارن اثر میکنن. خلاصه که ساعت یه ربع به دو هستش و با نوشتن خاطرات بنده در خدمتتون هستیم.

امروز با فاطمه رفتیم این پاساژِ بغل پارک پرواز که حرف آخر تابلوش افتاده! من میگم پاساژِ پروازِ! فاطمه میگه نه پاساژِ پروانه هستش! حالا هر چی! کاری نداریم. بعد تو پارکینگش که رفتیم به دلایلی زمین خیس بود و وقتی داشتیم پیاده میومدیم بالا سر راهمون یه سرعت گیر بود، نمی دونم بحث چی بود که من به فاطمه گفتم باشه بیا بهت دروغ می گم. همزمان که داشتم این جمله رو می گفتم داشتیم از روی سرعت گیر رد می شدیم! بعد پام لیز خورد و نزدیک بود بخورم زمین! واسه همین خندمون گرفت و گفتیم ببین کائنات ناراحت شد من دروغ گفتم. رفتیم کافه نولا لانژ بعد سیب زمینی خوردیم با موهیتو ! که من هنوز معتقدم سیب زمینیِ مزه کرانچی چی توز میداد صرفاً رنگش زرد بود جا نارنجی! حاشیه نریم! داشتیم بر می گشتیم! دوباره داشتیم از رو اون سرعت گیره رد می‏ شدیم. گفتم خب بیا باز دروغ بگم. " دوسِت ندارم! " دوباره لیز خوردم! دوباره داشتم میخوردم زمین! میدونم صرفا دوبار پام لیز خورده روی سرعت گیر! و اون نهیلیستاش میگن هیچ ربطی به هیچ چی نداره! ولی خب زیبایی داستان به اینِ که فرض کنیم ربط مستقیم داره به دروغ گفتن من!

تمام.

- آقا اینجا کارت میخواد؟

آقا عرضم به خدمتتون که من همونطوری که در پست قبل گفتم چهارشنبه میانترم کنترل داشتم! حالا از هفته قبلش با پارسا ( یکی از بچه های سال پایینی برق ) قرار گذاشته بودم بریم ناصر خسرو که بنده دوربین آنالوگ بخرم! نوع دوربین رو هم انتخاب کرده بودم! قرار بود برم کنون آ وان بگیرم. حالا ایشون دوشنبه به بنده پیام داد که من پنج شنبه نمیتونم برم! ولی فردا دارم میرم ناصر خسرو! اگه بتونی فردا بیای برای منم خیلی خوب میشه!

خیلی وقته که اینجا چیزی ننوشتم. ولی خب همونطور که در جریان لوپ‌هام هستی، دو هفته‌ای میشه که توییتر و اینستاگرام نمیرم. رفیقام کم شدن. سه تا رفیق صمیمی دارم. یکیشون داره از ایران میره. با علیرضا هم دیگه رفیق نیستم. خودش نمیدونه فکر کنم. با کسی هم رابطه‌ی خاصی ندارم. کلا اون پرونده رو بستم گذاشتم تو اتاق پشتی، درش رو قفل کردم و کلیدش رو از پنجره پرت کردم بیرون. یکم نفس کشیدن برام سخت شده. شبا خوابم نمیبره. فضای مجازی رو گذاشتم کنار که تمرکزم بیشتر باشه ولی از یه حدی بیشتر نمیشه اصلا انگار. یعنی خود به خود مغزم شروع میکنه به بازیگوشی کردن. یه ساله میخوام سه تا اپیزود استنداپ ضبط کنم. میخوام یکم پیج اینستام رو مرتب کنم مثلا. عکس‌های مرتب و منظم بذارم. انتخاب پارسا به عنوان شریک خیلی جالب نبود راستش رو بخوای. پارسا میگه که دنبال یه کاری تو آینده‌س و فلان. ولی تنها چیزی که براش مهمه، ماشینش و عشق و حالش و سفر رفتنه. بقیه چیزا واقعا اونقدر اهمیتی نداره براش. کارهای اساسی و مهم این استودیو رو من می‌کنم. در واقع اگه من نکنم، کس دیگه‌ای نمیکنه. یه تسک ساده رو نمیتونه بدون اینکه من رو درگیرش کنه انجام بده.یک ماه و نیمه که درگیر پیدا کردن جاییم. پیدا نمیشه آقا. یعنی الان ده روزه که یه جا پیدا کردیم. این یارو صاحب‌خونه‌هه هی امروز فردا میکنه میگه میام. کلی هم ابراز نگرانی و فلان میکنه. دهن ما رو سرویس کرده به خدا. از آبادان باید پاشه بیاد. میترسم تهشم خونه رو نده به ما بیچاره‌مون کنه. شنبه باید تخلیه کنیم، آقا تازه شنبه میاد. اول قرار بود چهارشنبه دو هفته پیش بیاد، بعد شد شنبه این هفته، بعد شد سه‌شنبه، حالا شد شنبه هفته بعد. خلاصه که واقعا خدا به خیر کنه. از اونور یه کانال یوتیوب دارم میارم بالا. پویا می‌نویسه و اجرا میکنه. من یه تنه تدوین می‌کنم. آقا پارسا گفتن جلوتر که بریم اضافه میشن. انگار مثلا جلوتر دیگه لازمش داریم اصن. سخت‌ترین قسمتش همین الانه که کسی باور نداره به کار. جلوتر که چند نفر به تیم اضافه می‌کنیم مثل بنز کار می‌کنیم دیگه. واقعا انقدر شاکیم که تو کلمه خالی نمیشه خشم و انرژی‌م.